Misschien ben ik het zelf bijna

die nu dit ongeschrevene leest

en die ik bijna zo versta

alsof ik buiten ben geweest

en weer naar binnen ga.

Gooi eens een koekje in mijn kier,

mijn ziel zit in zijn beenderen kooi

onhoorbaar mooi te fluiten.

Hij is heus een bescheiden dier

want zelfs zijn onverschoond papier

steekt nauwelijks naar buiten