Aan de voet van de Pyreneeën, waar bergen het Baskenland omarmen en de wind verhalen van trots en verzet meedraagt, ligt een club die weigert mee te draaien in het circus van miljoenen. Athletic Club is geen gewone voetbalclub. Het is een overtuiging. Een manier van leven. Waar elders met dollars wordt gebouwd, timmert men in Bilbao met bloed, grond en geschiedenis.

Sinds 1912 wordt hier een ongekende regel nageleefd: alleen wie Baskisch is — door geboorte of door opvoeding — mag het rood-witte shirt dragen. Geen uitzondering, geen uitvlucht. Geen buitenlandse blikvangers, maar jongens uit de buurt. Geen wereldsterren gekocht, maar karakters gekweekt. In Lezama, een bescheiden trainingscomplex net buiten de stad, wordt voetbal geen truc, maar een traditie.

De gevolgen? Een kleinere vijver om uit te vissen. Een hogere druk op elke generatie. Maar ook: een team dat meer is dan een elftal. Het is familie. Van Muniain tot Simón, van Laporte tot Nico Williams — elk van hen is geen product, maar erfgoed. En als de tribunes van San Mamés zingen, dan zingen ze voor zichzelf. Voor zonen van hun eigen grond.

De wereld is veranderd. Clubs vervellen elk jaar tot nieuwe versies van zichzelf. Maar Athletic Club bleef zichzelf. Zelfs toen geld lonkte, sterren vertrokken, en de trofeeën uitbleven. Zelfs toen Real Sociedad het opgaf, hield Bilbao vast. Want hier wint niet alleen het team — hier wint het principe.Sommige clubs kopen geschiedenis. Athletic Club schrijft het, generatie na generatie. En zolang het Baskenland ademt, zal het rood-wit van Bilbao nooit te koop zijn. Want sommige voetbalverhalen zijn te heilig om te verkopen.

In de podcast verwijzen Bart en Neal naar:

Het artikel op VI PRO van Jan Willem Spaans over Athletic Club: https://www.vi.nl/pro/az-opponent-athletic-doet-alles-anders-ons-werk-begint-als-spelers-negen-jaar-zijn

Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.