Met zijn grote liefde voor het landschap trekt Willem van Toorn regelmatig fel van leer tegen de ondoordachte veranderingen die de mens in het landschap aanbrengt. Zo ook nu, in Zolang deze heuvels van aarde zijn. Hij reist naar de streken zoals ze beschreven zijn in het werk van onder anderen Cesare Pavese, Louis Paul Boon, Bert Schierbeek, Alain-Fournier, George Sand en Bogdan Bogdanovic. Is het eigen, unieke schrijverslandschap dat door hun werk beroemd werd nog aan te treffen, of heeft het vrijemarktdenken het landschap niet alleen in Nederland, maar in heel Europa geweld aangedaan?