Zie jij je mensen?

Durf je ze in de ogen te kijken?

Kijk jij tijdens een vergadering rond of ben je vooral gefixeerd op je papieren?

Oogcontact; mensen letterlijk in de ogen kijken is van levensbelang: als we gezien worden, voelen we dat we er mogen zijn.

De lente geeft nieuwe producten, de zomer genieten van succes, de herfst geeft verkleuring en de winter is nodig om te rusten en de grond te herstellen.

Zo is het ook in ons vak:elk seizoen vraagt specifieke aandacht en bewustwording om er zoveel mogelijk uit te halen voor het hele jaar.

In alle drukte is het soms lastig om tijd te vinden om in je team te sturen.

Je denkt misschien dat dit op een overleg moet maar er zijn talloze informele en formele momenten waarop je richting kan geven aan je team en aan hun resultaat.

Teamleiderschap gaat voorbij jouw eigen wens, wil of twijfel.

Daarmee bedoel ik dat het echt gaat om aansluiten bij waar je team staat en jezelf ten dienste van dat proces goed inzetten zodat ze de sturing krijgen die ze verdienen en het effectiefst is.

Je niet meer uitspreken, vluchten in werkzaamheden, uitstellen, negeren en letterlijk je team uit de weg gaan.

Herken bij jezelf de manieren om jezelf te verstoppen en niet te laten zien aan je team.

Veiligheid voor jezelf en je omgeving ontstaat als je expliciet durft te zijn en zichtbaar wordt.

Misschien ben je al heel blij als het je in ieder geval lukt om jaarlijks een gesprek te hebben met je medewerker.

Maar daarmee ben je er nog niet. Want zonder monitoring en sturing verandert er meestal niets.

Vastleggen, evalueren en borgen zijn net zo belangrijk voor een kans van slagen.

“Ik weet waar je woont" en andere opmerkingen die collega’s maken tegen een leidinggevende die streng is of een verandering door wil voeren.

Het doet een appèl op begrenzen en aanspreken.

We kennen ze allemaal, de mensen die vooral zeuren, roddelen, klagen en niet actief iets aanpakken, accepteren of afscheid nemen.

Dood-irritant.

Maar… wat doe jij er vervolgens mee?

Pas als jij iets anders doet, komt er beweging.

Ik hoor veel klachten over jongeren, net afgestuurd of van school.

Ze zouden zich te snel ziek melden, te laks zijn, te weinig initiatief nemen en zich snel aangevallen voelen als ze aangesproken worden.

Als dit waar is…. Wat doe jij dan om daar op te sturen?

Ben je in staat om ze én structuur én verbinding te bieden?

Je uitspreken is soms spannend.

Want dan val je buiten de boot, ben je de bitch, doe je moeilijk en maak je het anderen ongemakkelijk.

Toch is dat je taak als leidinggevende.

Dus herken de belemmerende stemmetjes in je hoofd.

Als leidinggevende van leidinggevenden moet je ook leidinggeven.

Jouw team heeft recht op jouw visie, sturing, coaching en training - ook al verwacht je misschien dat ze dat zelf wel kunnen.

Dus dat vraagt van jou om je enerzijds te verdiepen in waar zij staan en anderzijds ze uit te dagen naar waar ze heen moeten.

Leiderschap gaat over mogen leren, fouten maken, meters maken, uitproberen en… jezelf dan steeds weer opvangen.

Dus over kennis integreren in jouzelf en daarin stevig rechtop te staan zonder teveel naar voren te buiten of juist achterover te leunen of uit balans te raken.

We praten veel maar zeggen weinig.

Zo vaak is de communicatie veel en overbodig, vaag en nietszeggend, verwarrend en tegenstrijdig.

En dan vinden we het raar als de ander niet doet wat wij verwachten en er allerlei aannames ontstaan.

Dat kan echt zoveel beter.

Er wordt zoveel vergaderd, overlegd en gepraat zonder dat het leidt tot besluitvorming en gerichte beweging.

Het gaat jou en je team enorm helpen als je tijdens een overleg heldere taken en rollen verdeelt.

Ken jij je eigen triggers en zie je ook hoe je daarmee omgaat?

Wanneer leef jij ze uit en reageer jij het af naar buiten of mogelijk ook naar binnen?

Dan blijft de impact groot zonder dat het iets oplost.

Je kunt ze ook onderzoeken, dat geeft je een keuze.

Blijf je denken of kom je in actie?

Elk moment is er een kans op een nieuw moment vanaf nu.

Of blijf je ermee dealen zonder er werkelijk mee te dealen?

Waar ben jij te besluiteloos, te afwachtend of te weinig doortastend en wat zijn daarvan de consequenties?

Gytha Heins legt in haar boek “Waarom zegt niemand er wat van” helder uit welke natuurlijke weerstand wij hebben tegen elkaar aanspreken.

Het is dus niet zo vanzelfsprekend dat je team dit zelfstandig doet en kan, daar is een duidelijk doel voor nodig.

Een functioneringsgesprek?

Weet jij dan waar je naar toe wilt met een medewerker en ook waarom?

Kun je daarbij aansluiten bij waar diegene is en de juiste stijl van leidinggeven toepassen?

En bedenkt je in je voorbereiding dan ook al hoe je dat gaat monitoren?

Door je eigen overtuigingen zet je jezelf soms vast en doe je niet de meest effectieve dingen.

Door deze uitdagingen eens kritisch te bevragen en je eigen projectie los te laten, ontstaat er meer bewegingsruimte in het je gedrag.

Discussies in teams gaan vaak over tegengestelde meningen hoe iets zou moeten worden gedaan.

Sterke overtuigingen maken dat we een standpunt in nemen en daar ook vaak ‘standvastig’ in blijven staan.

Samenspraak ontstaat door elkaars gezichtspunten te onderzoeken.

Door uit te zoom en van een afstand te kijken naar je team en naar de rollen die nodig zijn, kun je betere keuzes maken en je strategie bepalen.

Verbeeld dit door een metafoor, dat geeft je de handvatten om het goede gesprek hierover te voeren.