Sommige mannen hebben een foto van vrouw en kinderen op hun bureau staan. Ik heb dat niet. Als ik ze wil zien, denk ik aan ze. Als ik inspiratie nodig heb, blader ik door het telefoonboek. Als ik aan mijn verantwoordelijkheden herinnerd wil worden, haal ik diep adem. Als ik wil weten waarom, waartoe en voor wie ik het allemaal doe, haal ik nog een keer adem.

Wel heb ik een ansichtkaart van een klein Frans dorp op mijn bureau staan: kerktoren, heggen, wat huizen, bomen, een geschoren weiland met een groep koeien in de schaduw van een machtige eik. Boven de wereld: een blauwe lucht.

Lagarde-Enval.

Zo heet het dorp.

Er is een café waar ik s ochtends koffie drink en aan het einde van de middag een paar biertjes. Een enkele keer eet ik er tussen de middag de dagschotel. De zaak zit dan vol loodgieters, metselaars, timmerlui en andere mannen die in een straal van tien kilometer van het dorp aan het werk zijn. Ze kennen elkaar allemaal en altijd valt er even een kleine stilte als ik binnenkom en ook blijk te willen eten. Soms is er een tafeltje voor mij alleen. Meestal niet. Het maakt me niet uit bij wie de uitbater me aan tafel zet. Ik ken de mannen ook allemaal en ik mag graag denken dat ze mij als hun gelijke beschouwen. Dat doen ze niet, natuurlijk niet, ik ben een vreemdeling. Maar het is goed om een vreemde te zijn te midden van bekende gezichten.

Op 22 april 2009 overleed Martin Bril, schrijver, dichter, journalist, auteur van het feuilleton Evelien in Vrij Nederland en columnist voor onder meer de Volkskrant. Kort voor zijn overlijden corrigeerde hij nog de drukproeven van Cest la vie.

Tot Brils populairste werk behoren zijn stukken over Frankrijk. Over dat land publiceerde hij onder meer de boeken Plat du Jour, Tout va bien en het met de Bob den Uyl Prijs bekroonde boek De kleine keizer.