Growing up in Bangalore, Disha loved visiting her grandparents in the countryside, where the environment is peaceful and the food incomparably good. When they were affected by the water crisis—being dependent on water to grow their crops—it became a starting point for Disha to ask why some people don’t have access to the most basic necessities. To her, it is obvious that one should stand up when one’s home is under threat, and protecting the environment is a duty under the Indian constitution. Yet organisations and people who advocate for the protection of nature and the environment are not seldom framed as terrorists.

Redactie & Interview: Annick van Rinsum

Beeld: Nicole Spakman, Floreska Olmberg

Video: Job Hulsebosch

In 2012 verruilde Nicolaas het werk van formatontwikkelingvoor de praktijk van het documentaire-maken. Met Tim den Besten vertrok hij met een klein budget en een camera naarOekraïne om de eerste Gay Pride vast te leggen die daar tijdens het EK zou plaatsvinden. Eenmaal daar stond hij herhaaldelijk oog in oog met onverholen homohaat. Voor Nicolaas is er juist een meerwaarde als hij zijn eigen angsten en onzekerheden voor de camera toont. Nicolaas is niet alleen maker maar ook een karakter in de documentaires die hij maakt, en als kijker mogen wij meevoelen, mee ontdekken, en meebeleven in de vele experimenten die hij telkens via zijn documentaires aangaat.

Redactie & Interview: Annick van Rinsum

Beeld: Nicole Spakman, Floreska Olmberg

Video: Job Hulsebosch

Sieger was altijd een gehoorzame burger – los van de somszorgvuldig uitgevoerde grappen die hij weleens uithaalde. Voor het stuk De Hulp verdiepte hij zich in de financiële crisis, voor SeksKlimaat in de klimaatcrisis, en het werd duidelijk: de bundeling van geld en macht is aan het winnen. Als burgers, besefte hij, moeten we daar een tegenkracht aan bieden. Zijn gehoorzaamheid – en zijn jongensdroom om beroemd te worden – maakte plaats voor iets anders: Sieger sloot zich aan bij Extinction Rebellion en werd een van de vele gezichten van een groeiende burgerlijke ongehoorzaamheid.

Redactie & Interview: Annick van Rinsum

Beeld: Nicole Spakman, Floreska Olmberg

Video: Job Hulsebosch

Dat Jaap de tweede generatie is van een door de Tweede Wereldoorlog geteisterd gezin, dat heeft hij zich pas op latere leeftijd beseft. Zijn broer en zus waren kind in de oorlog; ondergedoken, verraden en in nazikampen gestopt. Zijn zus overleefde het niet. Als enige van de drie kinderen van zijn ouders werd Jaap na de oorlog geboren. Maar de verschrikkingen die zijn gezinsleden waren aangedaan werkten door. Voor Jaap is zijn familiegeschiedenis van ontmenselijking door oorlog, fascisme en de ontbering van mensenrechten des te meer een reden om voor mensenrechten - universeel, ondeelbaar en onontvreemdbaar - op de bres te staan.

Redactie & Interview: Annick van Rinsum

Beeld: Nicole Spakman/Floreska Olmberg

Video: Job Hulsebosch

Ooit dacht Hans de wereld te kunnen veranderen bij devakbond, maar hij kwam wat bedrogen uit. Het bleek een loggere en conservatievere groep dan hij wellicht gehoopt had. Daarna werkte hij bij het Centraal Planbureau en de Rabobank, waar hij met veel voldoening aan macro-economische modellen werkte. Toch begon het soms te schuren. Hoe kwam het bijvoorbeeld dat private banking clients tijdens de financiële crisis alleen bezig waren met huneigen winsten? En hoe kwam het dat ecologische en klimaateffecten helemaal niet in zijn economische modellen besloten lagen? Het begon steeds meer te dagen dat de vaste set aannames in de economie gestoeld is op één bepaald technocratisch, individualistisch en reductionistisch wereldbeeld – en dat wereldbeelden veranderen misschien wel het moeilijkste is wat er is.

Redactie & Interview: Annick van Rinsum

Beeld: Nicole Spakman/Floreska Olmberg

Video: Job Hulsebosch

From an early age, conversations about criminal law and justice at home sparked her dream of studying at Harvard Law School—yet, when she was accepted and offered a full scholarship, it still came as a shock. Her mother’s Perry Mason stories contrasted starkly with the realities of the legal system, but Joyeeta had already found an alternative path to work on justice through her work on consumer and environmental law. In her work, she observed how weaker parties—those with fewer resources, less knowledge, or vague regulations are often exploited, and how there is a double standard when it comes to developing countries. Nowhere is this double standard more magnified than in climate change: despite decades of sound scientific knowledge, we continue to “dump” the consequences onto vulnerable communities thinking it won’t happen to us. Despite it all, Joyeeta remains optimistic. She highlights the power of education and the pivotal role of research in informing social movements, noting that every time a government falls, a window opens for transformative change— a change that can sometimes happen overnight. research & interview: Annick van Rinsum cover design: Nicole Spakman & Floreska Olmberg video: Job Hulsebosch

Kelly-Qian is haar eerste naam, maar niet de eerste naam die ze kreeg. Ze kreeg eerst een naam van haar ouders in China, vervolgens een naam van haar verzorgers daar in het weeshuis en daarna een naam van haar adoptieouders in Nederland. Later, na het maken van haar slimme, hartverscheurende en grappige documentaireserie De Afhaalchinees, gaf ze zichzelf een naam. Kelly-Qian, een naam die haar Chinese identiteit niet langer op de tweede plek zet, maar haar identiteit als Chinees-Nederlandse vrouw met een adoptieachtergrond weerspiegelt. De series die ze maakt zijn scherp en uniek en geannoteerd met prachtige animaties. Zo kan ze complexe en pijnlijke onderwerpen als interlandelijke adoptie, en racisme in onze denkbeelden over seksualiteit, voor de kijkers invoelbaar maken met een rugsteuntje van humor. redactie & interview: Annick van Rinsum beeld: Nicole Spakman video-opname: Job Hulsebosch

Voor Merel Pauw, alias Elmer, zijn mensen niet eenduidig, maar veelvoudig, en gaan ze constant struikelend door het leven. Mensen zijn complexe werelden, die je niet zomaar plat kan slaan. Doe je dat wel, dan voer je jezelf op als een soort held, en dat is te makkelijk. Merel is ook niet voor één gat te vangen. Als actrice, rapper, gamer, maker, stip-connaisseur, Elmer, hip-hop artiest, vrolijk, onzeker, boos, trots, raar, en als iemand die zichzelf constant uitdaagt in haar kunst, weet ze zowel zichzelf als de maatschappij met humor te bevragen. redactie & interview: Annick van Rinsum beeld: Nicole Spakman video-opname: Job Hulsebosch

Voor Naaz is de magie van kunst maken dat je van helemaal niets iets kunt maken. En de kunst die Naaz maakt, reflecteert ook iets van haarzelf. Maar als veel van je kunst gaat over pijn en verdriet, en die boodschap zich herhaalt, word je soms ook een karikatuur van de verdrietigste versie van jezelf. In haar nieuwe single Sirens ! onderzoekt Naaz haar verschillende identiteiten, van het verleden tot in de toekomst. Ze is met haar kunst in een tijdperk gekomen van zelfcompassie, waarin ze haar identiteit in al haar facetten omarmt. Vanuit niets maakt ze kunst die haarzelf en anderen omhoog tilt. redactie & interview: Annick van Rinsum beeld: Nicole Spakman video-opname: Nicole Spakman

What do you want to be when you grow up? For Ekim, the answer to this question would likely not have been what she does now. Her firm, Play the City, designs games for urban planning. Just like in games such as Dungeons & Dragons, in city gaming, different human and non-human citizens have their own characteristics and desires, and each game develops differently. Using such a tool for urban planning transforms the practice into an even more collaborative, organic, and creative process. Also, Artificial Intelligence can be used to play a certain role within a game. In short, the possibilities of this method are endless, and constantly evolving. research & interview: Annick van Rinsum design: Nicole Spakman video: Job Hulsebosch

Ezra weet de meest alledaagse momenten van ongemakkelijkheid of absurditeit te observeren. Deze vertaalt hij door realistisch spel en scherpe imitaties in herkenbare en hilarische sketches. Sommige van zijn scenario's zijn op z'n zachts gezegd vreemd, maar toch vindt Ezra zijn grootste inspiratie nog altijd in de banale zaken van het menselijk bestaan. Na zijn bachelor in kunstmatige intelligentie te hebben afgerond, doet hij nu een premaster in sociologie. redactie & interview: Annick van Rinsum beeld: Nicole Spakman video-opname: Job Hulsebosch

Er is altijd een lange weg die vooraf gaat aan een grote prestatie. Zo ook bij Pele. Ambitie en discipline kreeg hij van huis uit mee, maar het idee om vechtsportleraar te worden, daar stonden zijn ouders niet zo om te springen. Als gezin vluchtte de familie Nguyen met een bootje uit Vietnam toen Pele nog een heel klein kind was. Met een spiegeltje stond zijn vader op die boot en seinde naar een Nederlands vrachtschip. Gelukkig besloot de kapitein van het schip hen te redden. Eenmaal in Nederland zetten Pele’s ouders alles op alles om hun kinderen het beste te geven. Na zijn universitaire studie te hebben afgemaakt, besloot Pele dat hij zijn hart wilde volgen en voor zijn droom wilde gaan. Hij begon als vechtsportleraar in een gehuurd gymlokaal met maar een paar studenten. Nu, jaren later, heeft hij zijn eigen school waar hij kinderen en volwassenen met veel bevlogenheid lesgeeft en zijn liefde voor Braziliaanse Jiu-Jitsu doorgeeft. Een van zijn lessen: met consistentie kom je verder dan met motivatie of talent alleen. Volg je hart, en met een beetje verstand, toewijding en die consistentie kom je er wel. Die consistentie bracht hem zelf onder andere al tot een gouden medaille op het wereldkampioenschap Braziliaanse Jiu-Jitsu in de No-Gi. redactie & interview: Annick van Rinsum beeld: Nicole Spakman video-opname: Job Hulsebosch

Like many people experiment with poetry in their teenage years, Ghayath started by writing a love poem for a girl he liked. In his newest poetry bundle ‘I brought you a severed hand’, Ghayath again writes a love poem entitled ‘I brought you Syria’. In it, the hopefulness of romantic love is combined with images of the horrors of occupation, exile, and extreme violence. Ghayath’s family is from al-Majdal Asqalan. When Israel occupied it in 1948, his family was displaced into the Khan Younis refugee camp, his father being 6 months at that time. When his father turned 18 years old, the Israeli army arrested him and drove him into the Sinaï desert, leaving Ghayaths grandmother alone in Palestine. His father ended up in Syria, where he met Ghayath’s mother, and Ghayath was born in the Yarmouk refugee camp there. Ghayath doesn’t want to be a writer who is isolated from reality. He is a realistic artist who speaks truth to power and touches the wound. It is maybe his directness and dark humour that make his poems land so well in the Dutch literary landscape. redactie & interview: Annick van Rinsum beeld: Nicole Spakman

Sinds Kim zich hard maakt voor mensenrechten en publieke waarden op het internet, is ze meer sciencefiction gaan lezen. Het is opvallend hoe vaak megalomane ideeën en seksistische motieven daarin terug te vinden zijn. Artificiële intelligentie zou de mensheid te gronde kunnen richten. Dat idee vindt ook zijn weerklank in de werkelijkheid. Door de tech-lobby wordt hier slim op ingespeeld, want niemand kan zo meer om AI heen. Mensenrechten moeten wijken zodat tech-giganten ongestoord kunnen blijven innoveren. Juist daarom heeft Kim zich ingezet voor een mensenrechtentoets in de AI-wet, die per 1 augustus 2024 in de Europese Unie in werking is getreden. Zelf is ze nog niet zo overtuigend van een grote toegevoegde waarde van AI. Ze merkt vooral dat we erdoor sneller saaie e-mails kunnen opstellen. Maar gaat dat ons helpen met de grote vraagstukken van onze tijd? Ze begrijpt dat nieuwe technologische snufjes leuk zijn om te onderzoeken, maar een wereld waarin we minder verslaafd zijn aan die snufjes is in Kim’s ogen ook een mooiere wereld. Misschien kijken we dan weer meer naar elkaar om en kunnen we af een toe eens een boek lezen. Als Europarlementariër draagt ze bij aan een wereld waar iedereen kan houden van wie die houdt, waarin we zorg dragen voor elkaar, ons milieu en ons klimaat, en waarin kinderen veilig en gezond opgroeien zonder de verslavende technologische trucjes van Big Tech. redactie & interview: Annick van Rinsum beeld: Nicole Spakman video-opname: Job Hulsebosch

Dr. Joy DeGruy grew up in Los Angeles in a politically aware family that embraced a confident and proud sense of their Black identity. However, as she matured, she noticed that not everyone shared this same relationship with their identity. For instance, she observed how people would sometimes weaponize the word "Black" as an added insult when aiming to demean others. Dr. DeGruy pursued academic degrees in communications and social work, a master's in clinical psychology, and ultimately earned a PhD in social work research. This diverse academic foundation culminated in her seminal work Post Traumatic Slave Syndrome: America's Legacy of Enduring Injury. In this book, Dr. DeGruy introduces an explanatory theory that draws clear connections between the survival strategies developed by enslaved people and the contemporary experiences of African Americans, highlighting how the long-enduring trauma of slavery continues to shape the present day.

De denker van Extinction Rebellion, zo wordt Chris Julien ook wel genoemd. Van de wetenschap tot aan het alledaagse ziet hij een onvermogen om actief andere wereldbeelden te verwelkomen. De mythe van de almachtige wetenschap heeft god vervangen als alziend oog maar neemt nog vaak diezelfde positie aan van waaruit je alles wel kunt observeren maar zelf aan het zicht onttrokken blijft. In deze onttrokken positie zit een soort geweld die vanuit die positie niet wordt opgemerkt. Zodoende zijn we aangekomen in het klimaattijdperk waar de verstrekkende gevolgen van klimaatontwrichting en ecologische crises onderdeel worden van de zeitgeist. Wie in dit tijdperk naar oplossingen zoekt vanuit individuele of systemische kaders blijft achter met een gevoel van machteloosheid. Daarom ziet Chris een handelingsperspectief in het alledaagse. Door houvast te vinden in het feit dat we juist vanuit een specifieke betrokkenheid met de wereld betekenisvolle rollen kunnen vervullen. redactie & interview: Annick van Rinsum beeld: Nicole Spakman

De ontworsteling van vrouwen aan het patriarchale systeem komt voor Songül heel dichtbij. Des te meer begrijpt ze dat we dit verhaal moeten blijven vertellen, in de hoop dat vrouwen in zichzelf gaan geloven. Op haar 27ste kocht ze haar eigen huis en ging ze op zichzelf wonen. Ze werkte toen al als docent contractrecht aan de Vrije Universiteit Amsterdam en als gemeenteraadslid in Zaanstad. Praktisch gezien wilde ze geen verantwoording meer afleggen over waar ze wanneer heen ging. In de kern wilde ze laten zien dat vrouwen krachtig genoeg zijn om op eigen benen te staan en dus niet beschermd hoeven te worden. Een eigen leven leiden en eigen keuzes maken zou haar die kracht kunnen laten omarmen. Dus als ze jonge vrouwen ziet, heeft ze een duidelijke boodschap: je kan de hele wereld aan. Vanuit dit geloof pleit ze onvermoeibaar voor vrouwenrechten als Tweede Kamerlid. redactie & interview: Annick van Rinsum beeld: Nicole Spakman

Als student journalistiek met een interesse in stedenbouw raakte Jonas bekend met hoe gentrificatie buurten in de stad compleet kan veranderen toen hij in 2012 in New York studeerde. Terug in Nederland ging hij over gentrificatie schrijven vanuit het perspectief van de mensen erachter. Waarom zijn jonge stedelingen bijvoorbeeld zo verslaafd aan uit eten gaan? Hij begon een groep jonge stedelingen te onderscheiden die hij de Havermelkelite doopte. In zijn gelijknamige nieuwsbrief en op zijn Instagram-account analyseert hij deze groep en spiegelt hun trends en microtrends naar hen terug. Wat en waar de Havermelkelite consumeert, daarmee proberen ze zich te onderscheiden en vast te houden aan een vorm van luxe. Tegelijkertijd wordt hun stijl, en daarmee de wijken waarin ze zich bewegen, steeds mono-cultureler. Recent verscheen Jonas' nieuwe boek met zijn gebundelde kennis, getiteld: De Havermelkelite: Hoe de nieuwe yup de stad onherkenbaar verandert. redactie & interview: Annick van Rinsum beeld: Nicole Spakman

Door schrijvers als Isabel Allende en Gabriel García Márquez raakte Shantie bekend met hoe literatuur de grote geschiedenissen van meerdere generaties met elkaar kan verbinden en het magische kan worden getoond als een onderdeel van het leven. In haar nieuwe boek Na de Komma, over de tijd van contractarbeid in Suriname, doet Shantie de verhalen van Hindoestaanse pioniers, strijders en feministen uit de doeken. Daarbij laat ze niet alleen de onderbelichte verhalen van verzet zien, maar ook een rijke feministische geschiedenis in een unieke historische context. "Verhalen leven voort, door spelonken en gaten wurmen ze hun essentie door de tijd", schrijft ze. En niets is minder waar. Het feminisme, de strijdlust en het pionierschap vinden ook hun weerklank in de schrijfster zelf. redactie & interview: Annick van Rinsum beeld: Nicole Spakman

Vanaf jonge leeftijd maakt Faiza zich hard voor haar idealen. Dertien jaar lang deed ze dat bij de milieuorganisatie Greenpeace. In het schaakspel van verandering maakte ze daar haar eerste grote zetten. Ze leerde precies de goede openingen herkennen om zo mensen voor zich te winnen. Op zoek naar een nieuwe uitdaging onderzocht ze afgelopen anderhalf jaar haar volgende zet. In september 2024 begint ze bij het accountancy- en adviesbureau KPMG. Daar gaat ze bedrijven die bij haar aankloppen voor advies helpen om te verduurzamen. Ook nu ziet ze weer de openingen om verandering in gang te zetten door bedrijven te verleiden net een stap verder te gaan in de transitie naar een duurzamer systeem. Cynisch worden kan altijd nog, dus daar kiest Faiza niet voor. Redactie & Interview: Annick van Rinsum Beeld: Nicole Spakman

Rikkert houdt van improviseren. Bij improvisatie zijn dingen niet goed of fout in een voorbedacht kader. Het gaat er juist veel meer om wat er in het moment ontstaat, daar lol mee te kunnen hebben, of daar juist mensen mee te kunnen raken. Op het podium kan er een wereld worden geschapen – en in de wereld die Rikkert schept voelt hij, en vele anderen met hem – zich thuis. Boys won’t be boys in deze wereld – kwetsbaarheid mag er zijn, en binnenwerelden mogen aan de buitenkant worden getoond. Redactie & Interview: Annick van Rinsum Beeld: Nicole Spakman